Laatst was ik weer op bokstraining. Het was de tweede keer nadat ik een tijdje niet was geweest. Je kent het wel: druk, druk, druk. Sporten schiet erbij in. De eerste keer na de paar weken rust, ging het eigenlijk prima. Ik had niet verwacht dat ik nog zo goed mee zou komen. De tweede keer, pasgeleden dus, was een ander verhaal. Terugkijkend op dat moment, leer ik hoe ingewikkelde vragen soms kunnen blokkeren om verder te gaan.

Bang om klappen te krijgen
We begonnen met sparren. Dat is een rondje ‘vriendelijk’ boksen met iemand anders uit de groep. We raken het lichaam gewoon stevig. Het hoofd tikken we aan. Ik kwam er niet goed in. Ik was onzeker. Een beetje bang ook om klappen te krijgen. Dat herkende ik van een jaar terug, toen ik net was begonnen. Mijn gedachten begonnen te malen. Dat is helemaal niet prettig met boksen. Want je moet erbij zijn.

Wat is er aan de hand dacht ik? Waarom kom ik er niet lekker in? Heeft het te maken met een drukke periode op mijn werk? Met een paar klussen die boven gemiddeld spannend zijn? Of met andere dingen waar ik mij zorgen over maak?

Handen hoog
Aanvankelijk dacht ik van wel. Totdat ik een aantal keer dezelfde feedback kreeg van mijn tegenstanders. En ook mijn coach. ‘Handen hoog houden’. Dat is cruciaal bij boksen. Als je handen zakken, komt je gezicht vrij en ben je heel kwetsbaar. Ik merkte opeens dat mijn ‘onderpresteren’ uiteindelijk dus helemaal niet ging over ingewikkelde kwesties op het werk. Het had gewoon te maken met het feit dat ik mijn kracht verloren was. Ik moest aan de bak. Push-ups, burpees en dat soort dingen. En niet zomaar een paar. Het vermogen moet terug om mijn handen hoog te kunnen blijven houden.

In mijn werk
In de afgelopen dagen maakte ik dat ook mee in mijn werk:

• Een gesprek met een directrice, die zich zorgen maakt over ingewikkelde kwesties, terwijl de sleutel eigenlijk ligt in het vermogen om goed te luisteren en vragen te stellen. En niet zomaar eventjes voor de vorm. Nee, hele gesprekken lang. Zoals ik in mijn bokswedstrijden continu mijn handen hoog moet houden.
• Of een ontmoeting met een adviseur, die zich niet gehoord voelt. Hij werpt de handdoek in de ring. Twijfel alom. Zit hij wel op de goede plek? Kan hij wel genoeg betekenen voor de wereld? Zware vragen. Terwijl het bij hem uiteindelijk ontbrak aan het vermogen om zijn advies aan de man te brengen. Hij veronderstelde dat het schrijven van een rapport genoeg was. Zet het op Sharepoint. En klaar is Kees. Niet dus. Hij mist het vermogen om te verbinden. Niet zomaar even voor de vorm. Nee, het hele adviesproces lang. Zoals ik in mijn bokswedstrijden continu mijn handen hoog moet houden.

Prachtig excuus
Waar voel jij je momenteel onzeker over? Het lukt even niet met deze klus of met dat project… Grote kans dat je gedachten dwalen. Je raakt aan existentiële kwesties. Je duikt de complexiteit in van alles wat je meemaakt. Maar hé, zou je niet eens goed kijken welk vermogen jij hebt te ontwikkelen om hier uit te komen? En misschien gaat het net als bij mij. Je komt tot de ontdekking dat het alleen maar push-ups vraagt, of dat soort dingen. Nee, niet zomaar een paar. Je zult aan de bak moeten. Serieus gericht oefenen. En stoppen met die moeilijke vragen. Dat is nu niet het probleem. Ze zijn nu voornamelijk een prachtig excuus om je niet in het zweet te hoeven werken.

Auteur: Pieterjan van Wijngaarden